Bij ‘een bijzondere dag’ denk je misschien aan de film Una giornata particolare met daarin Sofia Loren en de heer Mastroianni in de hoofdrollen. Maar deze keer waren Yvonne en ik gewoon een dagje op weg naar het Noordzeekanaal bij IJmuiden.
Gemijmer
“Wat zou het leuk zijn om weer eens een bijzondere vangst te doen,” mijmerde mijn eega voor zich uit in de auto. Ik keek haar aan en dacht: dat zei ze vorige keer ook al, en toen was het allerminst goed te noemen qua vangsten. Dus ik was wat huiverig en liet het gemijmer aan haar over. Ze droomt ook wel eens van een man met wild krullend haar namelijk. Als ik haar dan mijn richting op zie kijken, zeg ik dat ik dat eigenlijk ben; alleen groeien bij mij de krullen naar binnen en het ziet er aan de buitenkant iets anders uit zeg maar. De gesprekken zijn van een hoog niveau zoals u hieruit begrijpt.
We waren er zoals gebruikelijk even voor donker. In deze periode worden de hengeltoppen van de feederhengels meestal geteisterd door grote aantallen mini steenbolken en wijtingen. De targetvis, in dit geval de tong, heeft dan nog geen schijn van kans helaas. Maar in het donker zal dit gelukkig bijna geheel ophouden weet ik uit ervaring. En alles is natuurlijk beter dan stille toppen.
We hadden de hengels weer eens verdeeld in rechts voor Yvonne en links voor mij. Anders ontstaan er nog weleens echtelijke twisten van wie die hengel nu eigenlijk was die in één keer krom vloog met een tong van formaat. Yvonne blijkt dan opeens verrassend snel.
Gekreun
In het Noordzeekanaal vis ik altijd zonder ankers en actief slepend om de zoveel tijd. Dat werkt het best voor de tong. Ik zag al dat er een of twee kleine visjes aanzaten bij Yvonne dus even voelen of het toch iets van substantieel gewicht was.
Tijdens het slepen voelde ik opeens een dikke boemmm. Helaas moest ik de hengel bijna direct afstaan aan Yvonne die stond te trappelen van ongeduld. Ik kon het geheel dan gaan regisseren vanachter mijn smartphone vandaan. Gelukkig vang ik daarmee altijd wel vis op de lens.
Aan het gekreun van Yvonne te beluisteren moest dit toch wel iets bijzonders zijn. Ik zag aan de top van de feeder dat de vis anders vocht dan een tong maar toch kon ik alleen daar maar aan denken. Toen de vis dichterbij kwam en erg begon te stoten dacht ik ook even aan een leuke zeebaars.
Het werd uiteindelijk iets anders: een mooie snoekbaars van 60 cm!
Een zoete snoekbaars op zout water!
Allemachtig wat een euforie aan de waterkant. De adrenaline spoot door de aderen. Natuurlijk viste ik vroeger vaak gericht op snoekbaars in het kanaal. Maar als deze dan toch niet je targetvis is en dan bovenkomt valt er wat te gejuich. “Altijd rustig blijven Luc,” zegt ze me dan. Jaja, vergeet het maar. Yvonne de verschrikkelijke tilde de vis enthousiast in één keer op de kant. Een beetje mazzel is hierbij noodzakelijk.
De vis zat gehaakt aan een haakmaat nr 4, beaasd met een stukje zager. Daar had vervolgens een wijtinkje in gebeten die op zijn beurt door de snoekbaars werd opgezogen. Zout en zoet verenigd!
Op de kant heb ik de snoekbaars uit zijn lijden verlost. Voor een zeevisser en caveman was deze vis een mooie maat voor consumptie. Niet te groot en niet te klein.
En hoewel de vis van Yvonne was, mocht ikzelf ook mee op de foto, dus de eer was groot. We spraken over ‘teamwork’ dus ik had hem ook mee helpen vangen. Dat streelde mijn ego dan weer.
Wilt u de rest van de avond nog weten? De rest van de avond vingen we genoeg kleinere tongen en een enkele maatse. Maar de avond kon toen allang niet meer stuk na de bijzondere vangst.
Dus onthoud: als uw vrouw gaat mijmeren; houd dan de hengels in de gaten!
Luc Mom
